Wat zou ik dat graag nog een keer willen doen. Ik was het allebei. Collega en thuisfront. En wat was dat fijn, nog steeds eigenlijk. We begrijpen elkaar, we kunnen zonder veel uitleg ons verhaal kwijt en ik begrijp ook zijn inzet en loyaliteit. Ik vind het niet altijd leuk, dat is wat anders. Maar ik snap het wel.
Ik snap de organisatiestructuur. Ik snap de liefde voor de organisatie, de liefde voor het avontuur, ik begrijp de hiaten. En.. ik hou van de humor. Ik heb mijn partner leren kennen op uitzending. Ik zag hem niet vaak. Hij stond soms aan de tafeltennistafel of ik zag hem zondagochtend bij de bezinning. Toen ik een jaar later op Curaçao werd geplaatst en ik daar op de marinebasis werkte, kreeg ik via een collega de groeten van hem. Ik stuurde een mail om hem te bedanken. Drie jaar later runnen we een gezin in Arnhem. Hij werkt in Den Haag en ik werk als zelfstandig bedrijfsmaatschappelijk werker.
Hoewel ik 'slechts' een specialist was en mijn militaire basisvaardigheden beperkt zijn tot het hoognodige, mis ik het werk nog iedere dag. Ik heb het uniform acht jaar mogen dragen en ik ben er nog altijd immens trots op. Ik krijg er een brok van in mijn keel. Ik ben er gevormd, ik ben er gevallen en ik ben weer opgestaan. Ik heb gelachen, gehuild, geleefd. Ik denk dat voor mij echt alle levensaspecten in deze periode voorbij zijn gekomen. Hulpverlenings 'wise' durf ik te stellen dat ik alles voorbij heb zien komen. Het begeleiden van families bij het overlijden van militairen, de meeste complexe meervoudige problematieken, verdriet, de disbalans tussen werk en privé, het onbegrip van relaties thuis en het onvermogen van militairen (niet de onwil!) om hier adequaat mee om te gaan. Noem het maar op. En toch is er een tijd van komen en gaan. Ik kon professioneel gezien mijn draai niet meer vinden en ik heb besloten om met ontslag te gaan; mijn eigen koers te gaan varen.
Mijn dagelijks tenue hangt op mijn studeerkamer, samen met mijn medailles. Als ik mijn partner zie in uniform, ben ik trots dat hij aan mijn zijde staat. Misschien dat ik nog een keer voor de gein mijn uniform aantrek 's ochtends, voordat hij naar zijn werk vertrekt. Gewoon weer even zoals vanouds.
Reactie plaatsen
Reacties