Er gebeurt veel deze week: Teruggeworpen worden in de tijd.
Ik werd vanochtend wakker en zag het bericht van een oud-collega die terug naar Defensie gaat. Dat raakte me. Het versterkt mijn gemis. Als je langzaam begint een lichaam weer armen en benen te geven en je hebt het eerste been al succesvol geplaatst, dan wil ik het tweede been of de armen zijn. Een bijdrage leveren aan het weer compleet worden en onderdeel te zijn van iets groots. We sporten samen, mijn partner en ik. We hebben een fijne hoek in ons huis met ons, door de jaren heen, verzameld materiaal; onze eigen gym met tv en muziek. Ik zie hem soms zitten tussen zijn dumbbells, wanneer hij pauzeert en gebiologeerd naar de tv kijkt. Ik lach dan. Het doet me denken aan uitzending, wanneer iedereen massaal gaat sporten en naar de tv staart, terwijl hardstyle uit de boxen dendert. Tenslotte vroeg mijn partner afgelopen maandagochtend: “Heb je het nieuws gezien?” Ik weet dat dat niet veel goeds voorspelt. Hij pakte me vast en las het voor. Het overlijden van twee militairen in de Caribische zee ten gevolge van een NH-90 die in zee is gestort.
Een aantal jaren geleden heb ik als bedrijfsmaatschappelijk werker bij Defensie een getroffen familie bij mogen staan bij het verlies van hun naaste ten gevolge van een soortgelijk ongeval. Het blijft surreëel en onwerkelijk om dit werk te doen. Deze mensen zitten vanaf dag 1 in mijn hart. Alles heb ik gedaan in mijn macht om hun lijden een klein beetje te verzachten. Als dat überhaupt al mogelijk is. Mijn partner weet dat dit diep bij mij zit. De nasleep van het overlijden, mijn leeuwinnen gevoel voor de familie. Dat verdwijnt niet als je uit dienst bent. Ik heb tot op de dag van vandaag nog steeds contact met ze. Het is bijzonder en uniek, de band die je samen opbouwt. Terwijl hij het voorlas voelde ik een steek in mijn hart en een brok in mijn keel. Niet alweer. Niet weer dit vreselijke proces voor mensen. En wat doet dit nieuws met ‘mijn’ mensen? Hij vroeg wat het met mij deed. Ik dacht even na. Ik realiseerde me dat ik het moeilijk vind om aan de zijlijn te staan. Ik sta hier niet graag. Ik wil op het veld staan en iets doen. Deel uit maken van dat team, dat nu keihard aan het werk is om dit in goede banen te leiden.
Dit alles maakt zoveel los. Ik dacht aan een reactie op mijn beschreven gemis in mijn vorige blog. Als je iets mist, wat betekent dit dan eigenlijk? De neiging kan bestaan om het als een negatieve emotie te ervaren en het te gaan zien als een gevolg van een verkeerde keuze. Want hoe kan een goede keuze, leiden tot een vervelend gevoel zou je toch denken? Alles moet toch goed voelen? Dat hoor je steeds vaker: je moet het alleen doen als het goed voelt. Los van het feit dat ik het hier pertinent niet mee eens ben, ben ik de betekenis van het werkwoord missen gaan opzoeken. Dit is waar ik op uit kwam in relatie tot de context waarin ik het bedoel: de afwezigheid voelen van. En dat klopt ook wel als ik er verder over nadenk. Wat ik mis, is om ergens bij te horen; ergens onderdeel van uit te maken. Van een speciale groep mensen; van een andere wereld of zoals een oud-collega zou zeggen: it’s a way of life. Iets doen wat uniek is; waar tegenop gekeken wordt; iets wat voor kleine jongens en meisjes een grote droom kan zijn. Bij mij wordt dit gevoel versterkt, doordat ik als ZZP in een soort limbo zit. Een tijdelijke toestand tussen mijn start als ZZP die wankel en wiebelig voelt en tussen hopelijk succesvol te gaan zijn in mijn dromen en idealen.En ik denk weer aan de woorden van mijn vader: stick to it. En ik ben blij. Liever het missen dan het missen als kiespijn.
Moraal van het verhaal
Het ongemak waar je soms in kunt zitten in je leven, om welke reden dan ook, kan je doen verlangen naar een oude, bekende situatie die vertrouwd en veilig en dus goed voelt. Laat je niet altijd foppen door je brein dat zegt dat je terug moet gaan, omdat dat zo goed voelt. Ga na waar je echt naar verlangt. Wellicht kun je dat verlangen vinden in andere, nieuwe dingen, waar je eigenlijk al hard naar op weg bent, maar nog niet helemaal hebt of wat je niet echt beseft. Het proces, de weg ernaartoe, is nooit makkelijk. Blijf met jezelf in gesprek over je motieven, je verlangens, je waarden, je dromen en blijf trouw aan jezelf.
Aan alle berichtgevers van het Ministerie van Defensie: Zet ‘m op en zorg goed voor jullie zelf. Ben niet te streng en praat het van je af. Dat mag! Jullie zijn goud.
Reactie plaatsen
Reacties